Kaosun Kodu

G?neş Madrid'in ?zerinde batıyor, sanki t?m şehir alevler i?indeymiş gibi g?ky?z?n? g?kdelenlerin pencerelerinden yansıyan yoğun bir turuncuya boyuyordu. Lavapi?s'in kalbindeki k???k, darmadağın bir dairede Daniel S?nchez, bir kablo yığınının ve titreyen ekranların ?n?nde oturuyordu, kan ?anağı g?zleri sonsuz kod satırlarına sabitlenmişti. Bilgisayar fanlarının s?rekli uğultusu ?arpık bir ninni gibiydi; bayat kahve ve solmuş hayaller kokan mekandaki tek ses. Dağınık siyah sa?ları ve birka? g?nl?k kirli sakalıyla Daniel, bir zamanlar olduğu parlak programcıdan ?ok bir kazazedeye benziyordu. "Bir yolu olmalı" diye mırıldandı kendi kendine, parmakları ?ılgınca bir aciliyetle klavyenin ?zerinde u?uyordu. "Bu delikten ?ıkmanın bir yolu." Bakışları bir anlığına masasının k?şesindeki a?ılmamış mektup yığınına kaydı. Faturalar, tahliye bildirimleri, alacaklıların tehditleri. Her zarf onun bu noktaya nasıl ulaştığının acı verici bir hatırlatıcısıydı. Daniel g?zlerini kapattı ve bir anlık zayıflığa izin verdi. Kripto para d?nyasının vaat edilmiş topraklar gibi g?r?nd?ğ? o ?ok da uzak olmayan g?nlerin heyecanını, adrenalini hatırladı. Her şeye yatırım yapmıştı birikimlerini, kredilerini, hatta arkadaşlarından ve ailesinden aldığı bor?ları. Ve sonra g?z a?ıp kapayıncaya kadar hepsi yok oldu. "Aptal," diye azarladı kendini, yumruğunu masaya vurarak. "Geldiğini g?rmeliydin." Cep telefonunun sesi onu bu dalgınlıktan kurtardı. Bu Javier'di, en yakın arkadaşı ve ona olan inancını h?l? kaybetmeyen tek kişi.