Kodeks Chaosu

Slońce zachodzilo nad Madrytem, ​​malując niebo intensywną pomarańczą, kt?ra odbijala się od okien drapaczy chmur, jakby cale miasto plonęlo. W malym, zagraconym mieszkaniu w sercu Lavapi?s Daniel S?nchez siedzial przed plątaniną kabli i migoczącymi ekranami, a jego przekrwione oczy wpatrywaly się w niekończące się linie kodu. Nieustanny szum wentylator?w komputerowych przypominal znieksztalconą kolysankę, jedyny dźwięk w przestrzeni pachnącej stęchlą kawą i zwiędlymi marzeniami. Daniel ze swoimi rozczochranymi czarnymi wlosami i kilkudniowym zarostem bardziej przypominal rozbitka niż genialnego programistę, kt?rym kiedyś byl. "Musi byc jakiś spos?b" - mruknąl do siebie, jego palce fruwaly po klawiaturze z szaleńczą pilnością. "Wyjście z tej dziury". Jego wzrok powędrowal na chwilę ku stosowi nieotwartych list?w w rogu biurka. Rachunki, nakazy eksmisji, groźby wierzycieli. Każda koperta byla bolesnym przypomnieniem tego, jak doszedl do tego punktu. Daniel zamknąl oczy, pozwalając sobie na chwilę slabości. Pamiętal ekscytację, adrenalinę tych nie tak odleglych dni, kiedy świat kryptowalut wydawal się ziemią obiecaną. Zainwestowal wszystko: oszczędności, pożyczki, a nawet pieniądze pożyczone od przyjaci?l i rodziny. A potem, w mgnieniu oka, wszystko zniknęlo. "Idiota" - skarcil siebie, uderzając pięścią w biurko. - Powinieneś byl to przewidziec. Z zaabsorbowania sobą wyrwal go dźwięk telefonu kom?rkowego. To byl Javier, jego najlepszy przyjaciel i jedyna osoba, kt?ra wciąż nie stracila w niego wiary.